Tim en Nicolaas!
Voor hun project Super Stream Me streamen Tim den Besten en Nicolaas Veul hun hele leven, 24/7, 18 dagen lang (http://www.vpro.nl/superstreamme.html). Ik ben hooked. Ik zit de hele dag naar deze jongens te kijken. Eerder deze week gewoon terwijl zij op de bank zaten thuis met hun telefoon te spelen. Ik zat thuis in mijn eentje en had hierdoor een soort gevoel dat ik niet alleen was. Ik ben gefascineerd door dit project. Afgelopen donderdag kwamen er vriendinnen over de vloer. Ik had ze verteld over Super Stream Me en moest natuurlijk even laten zien wat er gebeurde. Zodoende kwam ik terecht bij een etentje van Nicolaas met zijn buurvrouw Mas en sportschool-maatje Maxime Hartman.
Het was een gekke gewaarwording. De camera stond er naast, we zaten mee te kijken en ik kreeg door Nicolaas het gevoel dat ik er ook daadwerkelijk bij was. Ik zat te luisteren naar wat ze vertelden en op het moment dat het voor mij niet vanzelfsprekend was waar het over ging, legde Nicolaas uit waar het over ging. Er was bijvoorbeeld een moment dat ze aan het praten waren over een persoon, waarbij hij zich even tot de camera richtte en uitlegde wie die persoon was.
Ik zat bij een gezellig etentje, met mijn eigengemaakte eten voor me. Ik had ook een glas wijn naast mijn bord staan en zodra mijn eten op was en het toetje nog moest komen waren zij op hetzelfde punt op de avond. Het fascinerende aan dit experiment vind ik dat het het lijkt alsof je er bij bent en je ook het gevoel krijgt dat je deel bent van hun leven. Daarmee ontstaat voor mij ook het gevoel constant te reageren op wat ze zeggen en mijn eigen onzin ook met hen te delen.
Tijdens het etentje begon het moment te ontstaan dat iedereen zich bewust was van de camera en ze zich raar gingen gedragen naar eigen zeggen. Ik heb dit moment gemist, omdat ik zelf natuurlijk ook met vriendinnen aan tafel zat. Op het moment dat ik weer naar het scherm keek begon Nicolaas net uit te leggen wat er aan de hand was, maar het was ook gek op het beeld, alsof je zelf even aan de kant werd gezet. Je kreeg niet meer het gevoel dat je er deel van uitmaakte, maar gewoon alsof je televisie kijkt, waarbij ze vaak ook een shot draaien van veraf, waardoor je van afstand ziet hoe het gesprek er uitziet. Dit is niet iets wat je in je dagelijks leven ziet. Je ziet niet gebeuren dat je met iemand staat te praten, maar je ondervindt het gewoon.
Al met al is het een heel vreemd, bizar en intrigerend experiment. Ik vraag me af hoe de jongens hier achteraf op terug kijken. Ik merk zelf dat ik zo geabsorbeerd ben in hun leven dat ik het vervelend vind te zien dat ze onenigheid hebben, alsof je als derde persoon naast een ruzie zit tussen twee personen, maar niet weg kunt lopen. Er wordt niet gerecapituleerd als op televisie met een quote, maar je ziet het gewoon gebeuren en ervaart de ruzie zoals zij het ook ervaren, maar dan zonder in hun hoofd te kijken. Voorlopig blijf ik nog even kijken, maar ik weet niet hoe lang ik me hier nog gemakkelijk bij voel. Het etentje was daarna weer erg gezellig overigens!
OFF to EAT 